Mevsim dönerken gökyüzü bile duygusallaşıyor. Rüzgar biraz sert esiyor, bulutlar griye dönüyor, yapraklar yavaşça düşüyor… Ve fark ediyoruz ki, hava değiştikçe ruh halimiz de ondan etkileniyor.

Ve sonbahar, kış. Bir yanda okul temposu, öte yanda hayat telaşı. Kafamızda onlarca düşünce, kalbimizde binbir his… En çok hissettiğimiz şey belki de bu: dönem dönem içimizin mevsim değiştirmesi.

Bir gün her şey yolunda, enerjimiz yüksek, ertesi gün sebepsiz bir boşluk hissi. Ama belki de bu kadar normal bir şey yoktur dünyada. Çünkü doğa bile sabit kalmıyor, neden biz kalalım?

Soğuyan havalar bazen motivasyonumuzu alıp götürüyor. Sabah uyanmak zorlaşıyor, gün batımları erken geliyor, içimizde sanki görünmez bir ağırlık. Ama işte tam da o zaman hatırlamak gerekiyor: hiçbir hava hep aynı kalmaz.

Güneş, gri bulutların ardından doğmayı hep bilir. Tıpkı senin de, ne kadar düşsen de yeniden ayağa kalkmayı bildiğin gibi.

Bazen bir meyve suyu veya kahve eşliğinde pencereden dışarı bakmak bile iyi gelir. Yağmur damlalarını izlerken fark edersin, aslında doğa bize sabır dersi veriyor. Rüzgar esti diye ağaçlar köklerinden vazgeçmiyor. Sen de etme.

Zaman geçiyor, mevsimler dönüyor, ama içinde taşıdığın umut hep seninle.
Kendine inan, biraz yavaşla, biraz soluklan. Çünkü bu dönem geçecek ve güneş yeniden yüzüne vuracak.

Unutma: Değişim, bazen kaybolmak değil; yeniden başlamaktır.