Sokakta yürürken, kafede otururken ya da otobüs beklerken etrafına şöyle bir bak. Herkesin elinde aynı şey: telefon. Kimi hızlı hızlı ekrana kaydırıyor, kimi kulaklığını takmış, başka bir evrende geziyor. Bizim gençlik, artık kahve kokusundan çok şarj aleti kokusuyla büyüyor.

Ama mesele sadece ekranlara gömülmek değil. Asıl mesele, teknolojiye hükmetmek mi, yoksa onun bizi “sessizce hükmetmesi” mi? Bugün bizim hayalimiz, bir girişim kurmak, bir uygulama çıkarmak, TikTok’ta viral olmak ya da YouTube’da patlamak. Kötü mü? Hayır. Ama işin ironisi şu: Dijital dünyada “dikkat ekonomisi” denen o görünmez çark, bizim gençliğin zamanını parça parça öğütüyor.

Gençlik: İnovasyonun Yakıtı mı, Tüketimin Kurbanı mı?

Dünya artık yapay zekâ, kripto, metaverse, uzay turizmi konuşuyor. Biz gençlerde de bu masanın etrafında olmak istiyor. Ama çoğu zaman biz masanın kenarında, ekmek kırıntılarını toplamakla yetiniyoruz. Çünkü elimizde fikir var, enerji var, vizyon var ama sistem önümüze “fon yok, imkan yok, destek yok” duvarlarını dikiyor. Yani potansiyel çok, ama sahne hep “başkalarının” ışığıyla aydınlanıyor.

Teknolojiyle Dost Muyuz, Düşman mı?

Bakın, bir yandan teknoloji sayesinde sınır tanımadan öğrenebiliyor, dünyaya bağlanabiliyoruz. Diğer yandan, Instagram filtresinde kaybolmuş bir özgüven, TikTok ritminde eriyen bir dikkat süresi, X’te tükenen sabır… Bu tabloyu görmezden gelirsek gençliğin yarınını, bugünün algoritmaları yazacak.

Çıkış Yolu Nerede?

Belki de çözüm basit: Teknolojiye küsmek değil, onunla “dostane mesafe” koymak. Girişimcilik ruhunu diri tutmak, sosyal medyayı sadece tüketen değil, üreten bir mecra olarak görmek, hatta “like” sayısını değil, “üretim değerini” ölçmek. Gençliğin gerçekten fark yaratması için dijital dünyanın zincirini değil, imkanlarını kullanması gerekiyor.

Bugünün gençliği sadece tüketen değil, üreten, sorgulayan, düşünen olursa teknolojiye yön veren taraf olacak. Yoksa biz yön vermezsek, algoritmalar zaten bizim adımıza hayatı yönlendirmeye hazır.